Marsel Bajer, jedan od najznačajnijih književnika u Njemačkoj danas, rođen je u Tajflingenu, odrastao u Kilu i studirao englesku i opštu književnost u Zigenu, da bi se konačno nastanio u Drezdenu. Magistrirao je sa radom o spisateljici Friderike Majreker.
Od 1980. piše pjesme, šest godina kasnije počinje sa prozom, a krajem osamdesetih objavljuje priloge o književnosti, muzici i umjetnosti. Napisao je i tri opere u saradnji s Enom Popeom.
Dobitnik je brojnih književnih stipendija i nagrada, od kojih su pažnje posebno vrijedne stipendija Rolf Diter Brinkman, stipendija s boravkom u rezidenciji Berlinskog književnog kolokvijuma (Literarische Colloquium Berlin - LCB) i najveća stipendija koju njemački pisci mogu dobiti – boravak od godinu dana u Rimu u vili Masimo; od nagrada najvažnije su medalja Johanes Bobrovski, književna nagrada Žan Paul grada Bajrojta, nagrada Hajnrih Bel koja se dodjeljuje u Kelnu, nagrada Jozef Brajtbah, tibingenska nagrada za poeziju Fridrih Helderlin, bečko književno odlikovanje Erih Frid, Lilijenkronova docentura u Kilu i drugih nagrada.
BAMBI
Pisac radi kao jelen u kancelariji.
A kancelarijski rad znači -
postaviti sto, napraviti hodnik,
stepenice, potkrovlje i špajz.
Prekriti svijet cvijećem iz austrijskih Alpa.
Ponekad pisac radi sa mahovinom.
Ne krvari, ne ide prema ivici šume.
Ne plaši se lisice, ni nerca.
On je stakleni baštovan,
istovremeno gost za stolom sa biljkama.
Naslanja se jelen na dren.
Kao što se tegle naslanjaju jedna na drugu, kad stoje u red.
Na etiketi svake tegle
napisano je BAMBI.
Tako nježno, tako precizno.
Slova ta toliko su sitna,
Od njih smrzava se krv u žilama grafologa.
A pisac spava kao žrtve lovca u podrumu
gdje kuvano voće ostavlja crven trag.
Sunčeva svijetlost nikad ne stiže ovdje,
jer ovdje pogine.
Tamo gdje zvecka “Povratak u Rautenklauze”
izviri pisac iz svog bezobličnog sna.
Pa, ne piše jelen.
Ne piše ni bojom ni mahovinom.
Uskoro je kraj.
Pisac udahne tiho, on zna -
niko ne laže.
NA JEZERU (AM SEE)
Tri meseca bez alkohola i bez opiata -
piše Samuel Tejlor Koleridž svojoj ženi.
On zna to sve previše dobro.
Pod stalnim pritiskom njemačkog jezika,
Ratcebugr transformiše se u Kanadu.
Njemački u Ratceburgu, kao i cvekla, je
u najvećoj čistoći.
Sjedi on danima pored jezera,
ispisuje listove rječnika.
“Sumrak”
“Polumrak”
“Širina prsta sove”
Ovaj jezik daje čovjeku
preciznu formu.
I ostavlja još vazduh
za disanje.
Daje čovjeku redoslijed i destinaciju,
koji podsjećaju na “Iz Ljubeka za Ojtin,
a onda za Kilj”.
Propraćen je euforijom
i blagim nedostatkom kiseonika.
Ovaj jezik je istovremeno
i umjetničko klizanje,
i stajanje pored prozora u toploti,
i odraz u jezeru.
Blagi dah ima sjeverno-njemačka zima,
čvorove u grlu.
Ovaj jezik je miris čudesnog mraza.
Ovog divnog ledeno-njemačkog vazduha.
Traka teksta i šal treptere na sve strane.
Starac Klopstoka je protiv toga.
Sa gornjom vilicom bez zuba
i groznom vunenom perikom -
Njemac bez kuke.
Ako bi Koleridz nevidliv bio,
mogao bi nečujan postati.
Tada bi zaplakao.
ENGLISH
Predveče šetnja poslovnicom je
svaki put kao klinicka smrt.
Svuda vilenjaci.
Svi su Englezi.
Stariji vilenjaci i ostali.
Miris oko nih je miris etera,
koji usisava materiju.
gdje se sipa čaj Regalmeter.
Ovdje vlada Mačija Kandža
već hiljade godina.
Koja drži među u šaci
kuglicu od kedara.
Svaki treći želi u suštini
zaroniti se u suvu pokošenu travu.
Ipak, ostaje na nogama.
Čaj od rojbusa, džek fruta, anisa,
sa cimetom i biljkom bokvice,
sa mirisom ljekovite gline
i sa vrhnjima.
Sve ovdje miriše.
I od tog mirisa bole oči.
Niko se ovdje ne pita,
da li može svijet mirisati tako.
Ipak, niko ne gleda na mene.
Možda ću naći slobodu i mir.
Jer fale mi fini i teški.
On pada iz jutarnje magle.
Pada u žalosne haljine,
kao pjesma cvrčka.
Ponoć donosi blistavost,
a podne ljubičastu sjajnu notu,
koju veče preuzima.
To su krilca malih ptica.
Odlazim sada ja,
spreman sam.
Smrt jaše bijelog konja,
koji se zove Silvi.
Sa njemačkog prevela Maria Zejnilović
